Imaxina a túa infancia. Onde pasaches a túa primeira noite fóra da casa? Que che pasaba pola cabeza cando estabas na clase de coñecemento do medio ou xeografía vendo no mapa Asia, África, América? No meu caso a primeira resposta creo que está perdida nalgún recuncho dos meus recordos e dubido que a poida traer á superficie agora. En canto á segunda a verdade é que de rapaz pensaba no resto de continentes coma algo que estaba ai para alguén. Probablemente para a xente que vivía alí. Non necesariamente para min. E crecendo e ampliando a curiosidade dinme conta de que, probablemente, chegará un momento no que a paixón por viaxar acaba por levar a un lonxe. Pero como afrontar a primeira vez fóra de Europa?
Antigamente –polo xeral– nacías, vivías e morrías no mesmo lugar. Con catro horizontes a modo de inexpugnables paredes azuis. Cando non existía infraestrutura daba igual que quixeras ir ás Indias ou ás Américas. As viaxes longas estaban reservadas a exploradores e mariños. Iso si, co paso do tempo comezaron a converterse xa nunha cuestión de clase.
Pero coa democratización dos medios de transporte a gran escala e a revolución das comunicacións todo cambiou. Hoxe podes estar nas antípodas do planeta Terra en cuestión de horas. Cambia iso a nosa perspectiva sobre o mundo? Si e non. Os seres humanos somos moi nosos. E o medo é un sentimento que nos acompaña desde o berce da nosa especie. O medo axudounos a evolucionar. Medo ao descoñecido, á morte e a ser danados. Instalamos a nosa zona de confort nun lugar físico que temos controlado e máis aló do horizonte de eventos desa barreira física está o perigoso.
Viaxar vai diso. De rachar con esa barreira. No meu caso saír desa burbulla chamada Europa. Poñámolo no papel. Isto que vedes aquí abaixo é un burato negro. Fixádevos no centro.
A partir desa fronteira luminosa, no horizonte de sucesos, o ser humano é incapaz de predicir que é o que pasa, e non pode facelo porque a partires dese punto de non retorno a luz é incapaz de saír. A luz non nos chega. Descoñecemento, non-experiencia. E a pesar do medo que poida inspirar esa incerteza hai unha pequena parte de nós que ansía saber que hai nesa impenetrable zona de pura escuridade na cal nin a luz escapa. Esa parte de nós curiosa e famenta de respostas.
E é que o ser humano non só evoluciona a través do medo. Tamén o fai a través da curiosidade. Non creo que fora o medo o maior motivador da circunnavegación á terra na expedición Magallanes – Elcano en 1519.
E supoño que todo o anterior resúmese nisto: Cando pisei África por primeira vez o medo irracional transformouse en curiosidade insaciable. A miña mente e os meus ollos abríronse e experimentei esa sensación tan difícil de describir para moitas linguaxes. Ese wanderlust –orixe nos termos xermanos wandern (vagar) e lust (paixón)– que se instala coma un virus no corpo e na mente segundo vas coñecendo máis mundo e cuxa única cura reside en seguir viaxando.
Viaxar máis aló de Galicia, de España, de Europa. Coñecer, en definitiva, é unha terapia. Hai quen di que moitos males do ser humano, coma o racismo, cúranse viaxando. Pero baixo o meu punto de vista isto non é así ao 100 %. Podemos percorrer moitos quilómetros e atravesar fronteiras sen aprender máis aló do que nós queiramos aprender. Sen cambiar. A chave pois, ademais da distancia, está no xeito de viaxar e na actitude respecto das viaxes. Na predisposición da nosa mente a abrirse cando os pés están instalados no descoñecido.
Por iso recoméndoche (non a modo de típica terapia blogueira de coaching barato, se non coma unha suxestión entre amigos) o seguinte. Se estás pensando en saír por primeira vez fóra de Europa e o único que che frea é o medo. Se temes atravesar o horizonte de eventos pero tes esa sensación de curiosidade que che ataca cando ves vídeos doutros lugares, cando escoitas outras linguas e cando outras persoas che falan das marabillas máis aló dos teus catro horizontes coñecidos. É hora de lanzarte. De valorar as túas posibilidades, de buscar a túa oportunidade e de comezar cun pequeno primeiro paso cara o novo. É a hora de avanzar cara o horizonte de sucesos e transformar o medo en curiosidade.
1 comentario
EXIPTO: unha semana en ruta | TOXÍO · 06/10/2019 ás 8:18 p.m.
[…] Exipto é sen dúbida unha viaxe que nos inspirou moito. Era tamén a primeira vez que Sergio saía do continente e isto arrastrou unha emoción e reflexións interesantes que xa compartimos contigo neste artigo. […]