O venres pasado falabamos diante da cachela, na noite máis meiga do ano, o San Xoán, en Malpica, sobre o seguinte: o lume ten algo sumamente atractivo. Coma un imán. É algo visceral que che engancha. Máxico.
Algo así deberon sentir os nosos ancestros cando lograron “dominalo” e iniciaron así unha das maiores revolucións de todas as que se teñen dado desde que a nosa especie puxo os dous pés sobre a terra.
E é certo. Por un momento, durante uns minutos, mentres os brazos das lapas buscaban aferrarse a un ceo cada vez máis oscuro, houbo silencio. Todo o mundo estaba conectado á súa natureza primordial coa súa plena atención fixada no elemento.
Pecando de analfabetismo biolóxico, penso que ten que ser algo evolutivo. Algo que, por supervivencia, aprendimos a amar e a querer dominar. Algo que nos salvou a vida pero que, fóra de control, pódenos quitar todo. Unha intensa relación de amor-odio.
Ten que selo. Como antigas son as celebracións do solsticio de Verán. Máis aló dos tintes relixiosos que se quixeron poñer sobre festas completamente paganas vinculadas a forzas da natureza inmensamente máis grandes que calquera credo humano. Non nos enganemos, o cristianismo ten pouco máis de dous milenios pero, canto tempo leva o ser humano celebrando o solsticio de verán como un evento vital na súa existencia? O suficiente como para telo marcado.
A noite máis meiga do ano, o San Xoán, é unha das miñas noites favoritas. Desde rapaz. Doume igual celebralo nunha praia rodeado de centos de cacharelas, nun campo cunha soa xigante ou ao carón dunha pequena. Pero sempre conectado coa natureza. Coa idea de queimar o día ata o final e celebrar a chegada da noite máis curta de mil xeitos.
Quen me coñece sabe que non me gusta pasar a noite en vela. Pásoo mal, é algo que me supera. Pero algo ten esta noite que me anima a seguir esperto. A mirar ao meu redor. Así que esa noite, tras subir das cacharelas de Malpica, só, decidín coller a miña cámara e ir mirar un dos ceos máis fermosos que coñezo.
Despois de horas interactuando co lume, sentindo a area nos pés e escoitando a música do mar, decidín conectar co outro elemento. O aire, o ceo. Mirando arriba.
Volvendo á relixión, hai quen di que non hai nada máis científico que o agnosticismo. Como podemos, coas ferramentas que nos ofrece a ciencia, negar a existencia dunha instancia ordenadora do universo (sexa esta cal sexa)? E, desde o meu profundo ateísmo, recoñezo o atractivo deste razoamento, pois é probable que non poidamos.
Non podo evitar ser ateo. Non creo que exista ningún deus. Pero o venres pasado, despois do lume, do son do mar, coa Vía Láctea sobre min, pensei na beleza da entropía natural. E na súa inmensidade.
Como o caos físico pode ordenarse á súa maneira para facer posible a existencia de todo o que é consciente. E nesa entidade reguladora que, para os agnósticos, ordena todo. Non nalgo inventado polos humanos e condicionado polas limitacións do seu pensamento e expresión oral e escrita. Algo moito máis grande e catártico.
Sigo sin crer e, a pesar de todo, agradezo inmensamente á estatística por ter ordeado a sucesión causal que me leva a estar aquí e agora. A poder convivir en tempo e forma con todas estas cousas máis grandes ca min. A mirar para arriba, sentindome insignificante, e saber que non somos nada. Pero que mentres somos, temos todo.
Despois de este momento tan intenso, gustaríame saber: que é para ti a noite de San Xoán? Como vives e como se celebra a noite mais meiga do ano na túa zona? Encantaríame que mo puxeras nos comentarios e, se che apetece, podes acompañarme un cachiño no que foi o final da miña este 2023. Déixoche por aquí a saída a ver a Vía Láctea -terá sorpresas-.
0 comentarios