O 23 de febreiro de 1994 nacía eu. É dicir que hoxe fai uns cantos anos que vago por este planeta.

A maxia dos aniversarios é que son un día máis no calendario que significan un mundo para persoas concretas, pero que pasan indiferentes a ollos da práctica totalidade da poboación. Sénteste moi especial nun día do máis normal. Ou eu polo menos fágoo.

Desde sempre amei este día sobre os restantes 364 días que ten o ano, este 365. Tradicionalmente foi porque un día máis que o resto, cría que todo o mundo tiña que renderme pleitesía e querer para min o mellor, porque era o MEU día. Todo o mundo debía felicitarme, dicirme o boa que son e facerme regalos. Ser unha nena caprichosa e mimada que require atención todo o cacho éche o que ten. Era algo que eu facía a diario pero este día lexitimábame aínda máis.

Pero algo cambiou no meu 21 aniversario, o primeiro que vivín lonxe da xente que me quería. Cando estaba sumida nunha viaxe na que decidira coller a maleta e ir ver mundo sen saber cando volvería. Non sei de que me soará. Daquela, atopábame en Inglaterra. E os 21 comezaron de maneira moi especial sentíndome tremendamente amada, tanto na distancia como alí. Pero o importante disto é que ese día non foi especial por min nin pola idea de que a xente enxalzase a miña imaxe. Nin polo longo que fora o texto que alguén me dedicase en Tuenti, nin pola cantidade de fotos que a xente compartira nas redes comigo. Tampouco pola cantidade de felicitacións. Pero si pola calidade, polo especial que persoas concretas tiñan que dicirme. Polos recordos de verdadeiros bos momentos que compartimos e se pararon a recordarme ese día. Polo bo de min que me fixo reflexionar que era o que eu estaba aportando ás persoas ás que quero e como podería eu mellorar as súas vidas. Polos bos momentos que os que estaban ao meu lado decidiron facerme pasar. Persoas que ata catro meses antes nin coñecía. Recordo o meu 21 aniversario con moitísimo cariño porque creo que foi o primeiro no que eu non me sentín especial, se non que especiais parecéronme as persoas que o encheron. O meu 21 aniversario foi de agradecer, co corazón na man. E creo que ese 21 aniversario cambiou todos os que viñeron. E a miña maneira de ver a vida tamén.

E tamén creo que a cousa que máis destaco de min desde entón é que son unha persoa altamente agradecida. Nunca volvín dar nada por sentado, nin esperar nada de ninguén porque se supón que mo ten que dar. Ou porque é quen é. Aprendín a valorar cada detalle e cada palabra que a xente me dedica. Aprendín a valorar a vida.

Obviamente tampouco vou ser hipócrita e darlle o crédito todo a ese 23 de febreiro de 2015, porque tampouco é verdade. Ese día foi o detonante. O de deixar de ser extremos emocionais irracionais continuos foi máis para longo. E é algo co que, despois de moito traballo e bastante mellora, sigo enfrontándome. E supoño que, en certo modo, o seguirei facendo toda a miña vida. E é que hai liñas moi finas que separan a nosa personalidade (a miña é extremadamente intensa) de problemas máis grandes, como o feito de seguir actuando como se tiveses 3 anos o día que fas 26. E unha nunca deixa de aprender a escoitarse e intentar entenderse. A mente humana é moi complicada e non creo que sexan os demais quen teñan que entender ese típico “son así e punto”, se non que somos nós mesmas as que temos que comezar a entender como somos e por que somos.

Uff, cando chamei este artigo no meu borrador “Nuria existencial” nunca tería esperado que se puxese así de intenso. Aínda que, sendo sinceros, quen non o esperaría? Deixarme un teclado, un día especial con tanta historia e as miñas emocións. Todo xunto cun café. Isto tiña que pasar.

O que quería presentar neste artigo é que a vida dá moitas voltas. Algunhas gustan máis, outras non tanto. É unha atracción da que nunca sabes como vas saír de cada viaxe. Se mareada con ganas de sentarte ou cunha sensación de adrenalina e ese “outra vez!” na mente. E é que as montañas rusas son as miñas atraccións favoritas e eu sempre me describín como unha emocional.

Teño, principalmente, catro puntos de inflexión no ano. O comezo, o 23F, abril e setembro. E hoxe quero facer a miña reflexión aquí, publicamente. E compartir un cachiño de min que tanto me gusta. Pero xa non desde un punto de vista de mendigar atención ou que penses ao ler o guai que son. Se non a modo de compartir o que eu vivo e sinto para crear algún sentimento en ti, non sobre min se non sobre ti. Nutrímonos das nosas experiencias pero tamén das que decidimos ler dos outros.

Pasaron 365 días desde que os 25 chegaron. Esa idade tan sinalada que parece que marca o abismo de “son nova” a “xa estou cerca dos trinta”. Fai moitos anos prometérame a min mesma que cando tivese 25 deixaría de emborracharme e caer polas esquinas e deixaría de fumar tamén. Supoño que estaría pensando en casarme e ter fillos. Cría tamén que con 25 sería adulta e “xa o entendería”, como miña nai tantas veces me repetira.

Ben, pasaron os 25 e case non bebo, deixei de fumar, a idea de ter fillos ronda a cabeza (pero só a idea, con calma) e a data da miña voda foi fixada. Son adulta, pero sigo sen entender o que miña nai pretendía que entendera. Pero entendín moitas outras movidas.

E é que as idades son inventos da sociedade, como case todo. E, por sorte, todo iso que me propuxen fai moitos anos non foron cousas que cumprín con 25 porque tivese 25. Se non porque foron cousas que foron e viñeron na miña vida. Con normalidade.

Deixei de beber da maneira que o facía o día que tiven unha das peores resacas da historia e me dixen a min mesma “non me vale a pena”. E despois de moitos anos emborrachándome cada semana, deixei de facelo. Desfruto o alcohol. É tan politicamente incorrecto dicir isto, como certo. O whiskey e a cervexa atópanse na parte alta da miña lista de praceres. E non teño a menor intención de que saian de aí. E estou convencida de que se algún día me paso e caio polas esquinas polo exceso outra vez, o mal que me sinta non será porque xa teño 26. Ou 53. Ou a idade que sexa.

Deixei de fumar moitas veces na miña vida. Sempre se me dou realmente ben deixar de fumar. Cada vez que sentía que me estaba pasando e fumando por enriba das miñas posibilidades, deixaba de fumar. Isto é bastante sorprendente, xa que normalmente o facía en plena época de exames que era cando máis o “precisaba”. Decidía entón deixar de fumar. Aguantaba sen fumar toda a época de exames e, nalgún momento dos meses seguintes, sempre aparecía o momento idóneo para volver a caer. Sen embargo, houbo un día que pesou sobre o resto. En abril de 2016, despois dunha semana de moitísimos excesos e nun momento de introspección soa no aeroporto de Madrid, tomeime unha hamburguesa e fumei o penúltimo cigarro do meu paquete. Decidindo que sería o último cacho de carne e o último cigarro en moito tempo. Sigo tendo esa cajetilla, gardando con moito cariño ese último pitillo que nunca me fumei.

En 2017 declareime ao home da miña vida, preguntándolle se a quería compartir comigo. E en 2019 puxemos data para a nosa voda. Sorpresa! Non chegou. Nin se prevé que chegue. Ás veces ideas xeralizadas fan máis presión sobre nós da que nós nos queremos permitir. Así que, deixemos fluír a vida e a súa tremenda maxia!

A idea de ter fillos sigue rondando a miña cabeza e algún día dáme máis quebradeiros de cabeza que outros. Algunha vez pensaches o difícil que é programar algo tan importante que aínda non queres pero que leva consigo tanta decisión cos requisitos, esixencias e prazos que o sistema de adopción actual ten?

E en canto ao que mami dicía de que xa o entendería, creo que si que o entendín. Aínda que non da maneira que ela esperaba. Entendín moito sobre a vida e quero aprender máis. Entendín que cada ser humano é un mundo e eu aínda sigo descubrindo todo o que son. E todo o que quero ser.

Hai experiencias vitais que, incluso antes de comezar a vivilas, sabes xa que marcarán a túa existencia. Un mes de viaxe sobrábame (e xa van catro, pero en novembro escribía as verbas que seguen) para ser consciente de que nunca volverei a ser esa nena que con 25 anos decidiu encher unha maleta coa práctica totalidade das súas pertenzas e vivir de maneira nómade, sen maior intención que descubrir o mundo e amar cada día a vida.

Sen maior intención que ser libre. Sen ter que aceptar ningún patrón que, aparentemente, a sociedade tivese preparado para ela.

Definitivamente sei que nunca volverei ser esa nena, porque un mes despois de comezar a miña vida no camiño disto xa moito de quen era días atrás.

A diferencia maior é que ata fai un mes era unha nena moi feliz e chea de soños, decidida a facelos realidade.

Hoxe son unha nena moi feliz vivindo nunha incrible nube de realidade.

O “aquí e agora” nunca tivo tanto sentido de maneira tan constante e alongada no tempo. E tras dicir isto sempre me repito, pero é o sentimento que máis recoñezo: síntome tremendamente agradecida por este momento que parece estar durando unha vida. Unha vida nómade.

E é que non sei se é algo que me ensinaron fai tempo ou que aprendín fai pouco, pero son agradecida.

E é unha vantaxe vital tremenda o de saber valorar cada detalle ao longo do camiño e sentir a calidez de telo tido cando xa non está.

Pode parecer unha parvada, pero escribir estes detalles e pensar sobre eles fai que me repita por enésima vez e me faga consciente do jodidamente afortunada que son.

Escribindo na que foi a miña casa durante tres días nas montañas do norte de Tailandia

Nuria P. Espasandin

Xurista e activista polos Dereitos Humanos e dos animais non humanos. Dende pequeniña fun chamada a “avogada de pleitos pobres”, e iso é exactamente o que son. Esta vida levoume por tantos camiños que me fixeron esquecer a liña que separa o profesional do persoal. Non entendo ningún proxecto que non requira entregar todo o que son. E iso é o que veño aportar a TOXÍO. Un cacho de min que soa a moito: a vida.

0 comentarios

Deixa unha resposta

Marcador de posición do avatar

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.